درمان عفونت های قارچی به طور کلی بسیار ساده است. طول درمان بستگی به نوع عفونت قارچی شما، شدت آن و اگر شما هر گونه مشکلات سلامت به عنوان مثال، مشکلات سیستم ایمنی بدن دارید. برخی از دوره های درمان می تواند چند روز کوتاه (به عنوان مثال، برای تورم واژن) باشد. دوره های دیگر می تواند تا هشت هفته (به عنوان مثال برای عفونت قارچ پوست سر) باشد. انواع مختلفی از داروهای ضد قارچی وجود دارد. آنها به صورت کرم ها، اسپری ها، محلول ها، قرص هایی طراحی شده اند برای داخل مهبل (شیاف)، شامپو، داروهای خوراکی و تزریق وجود دارند. اغلب با آسیب رساندن به دیواره سلولی قارچ، که سبب مرگ سلول قارچی می شود.
کرم ضد قارچ، مایعات یا اسپری (همچنین ضد قارچ موضعی نامیده می شود)
این ها برای درمان عفونت های قارچی پوست، پوست سر و ناخن ها مورد استفاده قرار می گیرند. آنها شامل کلوتریمازول، اکونازول، کتوکونازول، میکونازول، تیوکونازول، تربینافین و آمورولفین هستند. آنها به نام های تجاری مختلف آمده اند.
گاهی اوقات یک کرم ضد قارچ با کرم های دیگر ترکیب می شود که دو اقدام ضروری است. به عنوان مثال، یک کرم ضد قارچ اغلب با کرم استروئیدی خفیف مانند هیدروکورتیزون همراه است تا بثورات خاصی را درمان کند. کرم ضد قارچی عفونت را پاک می کند و کرم استروئید ملایم باعث کاهش التهاب ناشی از عفونت می شود.

شامپو ضد قارچ

شامپو حاوی کتوکونازول گاهی برای کمک به عفونت های قارچی پوستی و برخی از شرایط پوستی استفاده می شود.
شیاف ضد قارچی
شیاف ها قرص هایی هستند که برای قرار دادن در واژن طراحی شده اند. بعضی از داروهای ضد قارچی همانند شیاف برای درمان برفک واژن، به ویژه کلوتریمازول، اکونازول، میکونازول و فنتی کونازول می باشد.

داروهای ضد قارچ خوراکی

انواع مختلفی وجود دارد. مثلا: میکونازول به عنوان یک ژل خوراکی و نیستاتین به عنوان یک مایع در دسترس است. آنها به دهان اعمال می شوند. آنها برای درمان برفک (عفونت کاندیدی) دهان و گلو استفاده می شود.
تربینافین، آنتروکونازول، فلوکونازول، posaconazole و voriconazole به عنوان قرص در دسترس هستند که در بدن جذب می شوند. آنها برای درمان عفونت های قارچی مختلف مورد استفاده قرار می گیرند. انتخاب بستگی به نوع عفونت شما دارد. مثلا:
Terbinafine معمولاً برای درمان عفونت ناخن است که معمولاً توسط یک نوع قارچ شکمی ایجاد می شود.
فلوکونازول به عنوان جایگزینی برای استفاده از کرم ضد قارچی مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین برای درمان و جلوگیری از عفونت قارچی خاصی در بدن استفاده می شود.
مقالات جداگانه ای در مجموعه به نام Intra Thrush (عفونت برفک)، Infection های قارچی ناخن (Tinea Unguium)، پای ورزشکار (Tinea Pedis)، کچلی (Tinea Corporis) و عفونت قارچی کشاله ران (Tinea Cruris) را مشاهده کنید. همچنین یک مقاله جداگانه ای به نام برفک واژینال (عفونت مخمری) را مشاهده کنید.

داروهای ضد قارچ تزریقی

این ممکن است در موارد یک عفونت قارچی جدی در داخل بدن استفاده شود. آمفوتریسین، فلوسیتوزین، ایتراکونازول، وریکونازول، آنیدولافونگین، کاسپوفونگین و میکافنگین داروهایی هستند که گاهی اوقات به این روش استفاده می شوند. انتخاب بستگی به نوع قارچ ایجاد عفونت دارد. این داروهای تخصصی هستند که برای افرادی که معمولاً در بیمارستان بسیار بیمار هستند استفاده می شود.
نکته: داروهای ضد قارچ نسبت به آنتی بیوتیک ها متفاوت هستند آنتی بیوتیک ها قارچ ها را نمی کشند آنها انواعی از میکروب ها را می کشند (که باکتری ها نامیده می شوند). در حقیقت، اگر شما آنتی بیوتیک ها را مصرف می کنید بیشتر در معرض عفونت قارچی هستید. به عنوان مثال، بسیاری از زنان پس از مصرف یک دوره آنتی بیوتیک، برفک را توسعه می دهند این به این دلیل است که آنتی بیوتیک می تواند باکتری های بی ضرر که در پوست یا واژن زندگی می کنند را از بین ببرد و باعث می شود که قارچ ها شکوفا شوند.
داروهای ضد قارچی می تواند به طور گسترده ای به داروها برای عفونت های قارچی سیستمیک و سطحی تقسیم شود. داروهای سیستمیک برای عفونت های لایه عمیق تر که تنها می تواند توسط داروهایی که در خون جریان می یابد به آن برسند. هیچ محل خاص وجود ندارد که هدف قرار گیرد اما توزیع اساساً از طریق تمام بدن صورت می گیرد. داروهای سیستمیک (عمیق) عفونت های قارچی عبارتند از:
آمفوتریسین B
فلوسیتوزین
آزول ها
ایکینوکاندین ها
داروها برای عفونتهای قارچی سطحی شامل داروهای خوراکی و موضعی می باشند. این داروها به طور عمده برای عفونت های قارچی پوست و بافت در زیر آن (زیر جلدی) می باشند. داروهای خوراکی عمدتاً در قالب قرص ها و کپسول هایی هستند که از طریق دهان گرفته می شوند از طریق جریان خون عبور می کنند و برای هدف گیری این عفونت ها به پوست می رسند. برنامه های موضعی عبارتند از کرم، پماد، لوسیون و ژل.
داروهای خوراکی شامل داروهایی نظیر تربینافین و گریزوفووین هستند.
داروهای موضعی شامل نیستاتین، آزول موضعی، آلیلامامین allylamines موضعی و سایر داروهای موضعی هستند.

داروهای ضد قارچی سیستمیک

آمفوتریسین B

آمفوتریسین B یکی از داروهای ضد قارچی با وسیع ترین طیف عمل است. این قارچ ها را با تغییر نفوذ پذیری غشاء سلولی قارچی توسط اتصال به ارگوسترول می کشد. ارگسترول استرول غالب در غشای قارچی است. این مهم ترین دارو برای درمان تقریباً تمام عفونت های قارچی تهدید کننده حیات است. این در عفونت های جدی سیستمیک ناشی از قارچ هایی مانند کاندیدا آلبیکنس، کریپتوکوک، هیستوپلاسما، Blastomyces، Coccidioides و Aspergillus مفید است.
آمفوتریسین B معمولاً توسط تزریق داخل وریدی آهسته استفاده می شود. خوراکی آن در اکثر عفونت های قارچی، به جز عفونت های قارچی شامل دستگاه گوارش، بی اثر است. مقدار دارو که به سیستم عصبی مرکزی (CNS) وارد می شود کمتر از تزریق داخل وریدی است و این داروها می توانند به طور مستقیم به مایع مغزی نخاعی (درون نخاعی) برای درمان عفونت های قارچی CNS داده شوند. این رویکرد کمتر تحمل می شود و در حال حاضر کمتر استفاده می شود. همچنین ممکن است به صورت محلی به عنوان آبیاری مثانه در عفونت های ادراری مثانه، به عنوان تزریق مستقیم محلی در عفونت های قارچی حفره های مفصل یا در عفونت های قارچی چشم مورد استفاده قرار گیرد.

واکنش های جانبی

تجویز آمفوتریسین B اغلب با واکنش های مرتبط با تزریق همراه است که شامل تب با لرز، استفراغ و افت فشار خون است. استفاده از آمفوتریسین B اغلب با دوز مسمومیت تجمعی کلیه محدود می شود. سمیت کلیوی گاهی با کم خونی همراه است. نسخه لیپوسومال آمفوتریسین B که برای کلیه ها کمتر سمی هستند در حال حاضر در دسترس هستند اما بسیار گران تر از نسخه معمولی هستند. آمفوتریسین B به علت سمیت شدید کلیوی با داروهای جدیدتر و ایمن تر جایگزین می شود.

فلوسیتوزین

فلوسیتوزین یک داروی ضد قارچی خوراکی است که طیف محدودی از عمل دارد. آن علیه کاندیدا و کریپتوکوکوس فعال است. فلوسیتوزین توسط سلول های قارچی به یک متابولیت تبدیل می شود که باعث اختلال در تولید DNA و RNA قارچی می شود. مقاومت اکثر قارچ ها در استفاده تنها با فلوسیتوزین توسعه یافته است این دارو در حال حاضر کمتر استفاده می شود و همیشه در ترکیب با داروهایی مانند آمفوتریسین B برای جلوگیری از رشد مقاومت استفاده می شود. فلوسیتوزین می تواند غلظت خوبی در CNS داشته باشد و از این رو در ترکیب با آمفوتریسین B یا آزول ها در عفونت های CNS مانند مننژیت کریپتوکوکوس یا کاندیدا استفاده می شود.

اثرات جانبی

اثرات نامطلوب فلوسیتوزین باعث تشکیل 5- فلورواورسیل است که دارای فعالیت ضد سرطانی است. عوارض جانبی شامل سمیت مغز استخوان مانند آنمی، لکوپنی و افزایش آنزیم های کبدی است. سمیت در بیماران مبتلا به ایدز و بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی بیشتر است.

آزول ها

Azoles نشان دهنده یک سری از داروهای ضد قارچی است که به طور مداوم در حال گسترش است و با مهار سنتز ارگوسترول در دیواره سلولی قارچی عمل می کند. Azoles در حال حاضر محبوب ترین داروهای ضد قارچی است. Azoles معمولاً طیف گسترده ای از عمل دارند. این می تواند علیه درماتوفیت ها (قارچ های پوستی به استثنای مخمرها)، کاندیدا، کریپتوکوکوس، آسپرژیلوس، هیستوپلاسما و Blastomyces باشد.
گونه های کتوکونازول، مایکونازول، کلوتریمازول، ایترکونازول، فلوکونازول، وریکونازول و posaconazole بعضی از آزول های مهم در استفاده بالینی هستند. بعضی از azoles جدیدتر نیز در آلودگی های قارچی تهدید کننده زندگی مفید هستند و به آرامی جایگزین آمفوتریسین B می شوند.
ایتراکونازول، فلوکونازول، وریکونازول و posaconazole تنها از لحاظ سیستمیک استفاده می شود در حالی که سایر آزول ها اکثرا به صورت موضعی استفاده می شوند. Azoles به طور کلی شناخته شده اند که باعث اختلال کبدی خفیف و تعاملات دارویی می شوند.
کراتوکونازول می تواند سنتز استروئید را در بدن بر خلاف سایر آزول ها مهار کند و با بروز عوارض جانبی به میزان قابل توجهی بیشتر نسبت به سایر آزول ها همراه است. استفاده از کتوکونازول در حال حاضر بیشتر محدود به علائم موضعی است.
ایتراکونازول اغلب درمان ترجیحی در کچلی (عفونت های درماتوفیت مانند تینا پدسیس)، کاندیدیاز مخاطی و عفونت های جدی ناشی از هیستوپلاسما، بلاستومیسس و اسپوروتریکس می باشد. همچنین در تب نوتروپنی، که به داروهای ضد باکتری پاسخ نمی دهد مفید است. ایتراکونازول می تواند باعث افزایش آنزیم های کبدی و ایجاد تعاملات دارویی شود. ایتراکونازول به صورت داخل وریدی یا خوراکی داده می شود.
فلوکونازول در ایتراکونازول دارای نفوذ عالی به CNS است و در عفونت های قارچی CNS مانند مننژيت کريپتوكوكال و کوکسیدیدال مفيد است. سایر موارد استفاده از فلوکونازول عبارتند از: کاندیدیاز مخاطی و عفونت های قارچ خوراکی. فلوکونازول همچنین در پیشگیری از عفونت های قارچی در افرادی که دارای خطر بالایی هستند مانند بیماری های ایدز CD4 + بسیار پایین استفاده می شود. فلوکونازول در میان آزول ها ایمن ترین است. این تاثیرات کمتری بر روی کبد دارد و باعث تداخلات دارویی حداقل می شود. گاهی اوقات این می تواند باعث ریزش مو، خشکی دهان و ضعف عضلانی شود. Fluconazole برای استفاده دهان و یا وریدی در دسترس است.
واریکونازول به عنوان داروی انتخابی در آسپرژیلوزیس در نظر گرفته می شود و در برابر انواع مختلف کاندیدا فعالیت می کند. اثرات جانبی voriconazole عبارتند از ناهنجاری بینایی موقت و اختلالات بینایی رنگ در طی تزریق وریدی، بثورات، تداخلات بالقوه دارو و سمیت کبد. وریکونازول نیز برای مصرف خوراکی و داخل وریدی موجود است.
Posaconazole دارای یکی از گسترده ترین طیف های موجود در میان آزول ها است. این در عفونت بیشتر گونه های کاندیدا، mucor و آسپرژیلوس مفید است. همچنین در پیشگیری از عفونت های قارچی در افراد مبتلا به اسهال بسیار شدید مفید است. Posaconazole فقط به عنوان یک فرمول مایع خوراکی است که با وعده های غذایی با چربی مصرف می شود.

ایکینوکاندین ها

Caspofungin، anidulafungin و میکافونژین در حال حاضر در ایکینوکاندین های در دسترس هستند. اکینوکاندین یک آنزیم 1،3- گلوکان سنتاز را مهار می کند که برای سنتز دیواره سلولی در قارچ حیاتی است. اکینوکاندین که در حال حاضر در حال استفاده است فقط برای استفاده درون وریدی در دسترس است. این بسیار موثر در برابر کاندیدا و آسپرژیلوس است. Echinocandins در عفونت های سیستمیک با گونه های مختلف کاندیدا و عفونت های مهاجم Aspergillus مفید هستند. اکینوکاندین در میان عوامل ضد قارچی ایمن ترین هستند و با سمیت کمتری مانند سوزش و اختلالات گوارشی جزئی ارتباط دارند.

داروهای ضد قارچی خوراکی سطحی

چند داروی ضد قارچی خوراکی برای درمان عفونت های قارچی سطحی وجود دارد. بعضی از این داروها مانند گریزوفولوین و تربینافین تنها برای عفونت های سطحی معرفی می شوند. داروهای دیگر مثل آزول ها نیز برای عفونت سیستمیک (عمیق) استفاده می شوند. آزولهایی مانند فلوکونازول یا ایتراکونازول به طور خاص ممکن است برای درمان عفونتهای کاندیدا سطحی یا عفونت های پوستی با نتایج خوب استفاده شوند.

گریزوفولوین

Griseofulvin فقط در برابر درماتوفیت ها فعال است و تنها در عفونت های قارچ خوراکی مفید است. به صورت خوراکی داده می شود و جذب آن هنگام غذا با چربی بهتر است. اثرات جانبی گریزوفولوین شامل واکنش های آلرژیک و هپاتیت می شود و همچنین می تواند باعث ایجاد اختلال در مصرف داروها مانند وارفارین شود. گریزوفولوین در حال حاضر به دلیل عوارض جانبی و نیاز به درمان طولانی مدت برای پاسخ کافی به درمان، کمتر استفاده می شود. تربینافین یا آزول ها (موضعی یا خوراکی) بیش از گریزوفولوین برای درمان عفونت قارچ ترجیح داده می شوند.

تربینافین

Terbinafine یک مشتق از آلیلامین است که برای استفاده دهان در عفونت های درماتوفیتی از جمله عفونت های قارچی بسیار مقاوم از ناخن (آنیکومایکوزیس) قابل استفاده است. تربینافین با مهار سنتز ارگسترول قارچ ها را می کشد. این مؤثرتر از آزول ها یا کریزئوفولوین در آنمی است. عوارض جانبی با تربینافین نادر است و معمولاً به درد سر و اختلالات گوارشی محدود می شود. گاهی اوقات می تواند باعث سمیت کبدی شود.

دارویی موضعی ضد قارچی

عناصر ضد قارچی موضعی معمولاً برای درمان عفونت های درماتوفیت، عفونت های تینا ورسیکالر و کاندیدا (پوستی، دهانی و واژینال) استفاده می شود. عوامل موضعی ممکن است به عنوان کرم ها، پماد، شیاف واژینال، قرص مکیدنی دهان و یا شامپو استفاده می شود.

آزولهای موضعی

آزول ها داروهای ضد قارچی موضعی با استفاده گسترده هستند. ازولهای موضعی شامل کلوتریمازول، میکونازول، سولکونازول، اکسیکونازول، کتوکونازول، تیوکونازول و غیره هستند. کلوتریمازول و میکونازول بیشترین استفاده را از آنها دارند. آزول های موضعی در عفونت کاندیدیازیس دهان، واژینال یا پوستی و عفونت قارچی استفاده می شود. شامپو ضد قارچ کتوکونازول برای درمان تیناورسیکالر و درماتیت سبوره نیز در دسترس است. آزول های موضعی به خوبی تحمل می شوند و با عوارض جانبی ناچیزی همراه هستند.

نیستاتین

نیستاتین یک داروی ضد قارچی شبیه به آمفوتریسین B است. استفاده از آن به علت سمیت بالا همراه با استفاده سیستمیک از نظر موضعی محدود است. نیستاتین فقط برای عفونت های کاندیدیایی پوست یا غشاهای مخاطی مفید است. این ممکن است به صورت پماد، کرم ها یا اسانس ها استفاده شود. استفاده موضعی از نیستاتین با حداقل عوارض جانبی همراه است.
آلیلامین های موضعی
allylamines مانند نفتیفین و تربینافین به عنوان کرم موضعی برای درمان عفونت قارچی استفاده می شود. آلیلامین های موضعی داروهای جایگزین موثر برای آزول ها بر ضد درماتوفیت ها هستند.

سایر عوامل موضعی

طیف وسیعی از داروهای دیگر به عنوان عوامل ضد قارچی موضعی در دسترس هستند. سایر داروهای ضد قارچی موضعی شامل تولنفتات، اسید بنزوئیک، سیکلوپیروکس آلامین، اسید undecylenic و هالوپروگین هستند. برخی از این داروها مانند تولنفتات، اسید بنزوئیک و اسید undecylenic تنها در برابر درماتوفیت ها موثر هستند در حالی که برخی دیگر بر ضد کاندیدا نیز موثرند.

در ادامه بخوانید: چگونه از عفونت قارچی خلاص شوید

توده آرنج یک برانگیختگی غیر طبیعی یا ضربه در داخل مفصل آرنج یا روی سطح آرنج است. اغلب توده های آرنج نتیجه آسیب، مانند ضربه به آرنج است.