اگرچه قلب پمپ عضلانی است اما نه تنها از ماهیچه ساخته شده است. سه لایه وجود دارد که دیواره قلب را تشکیل می دهد. درونی ترین لایه آندوکارد است. لایه ماهیچه در وسط قرار دارد و به عنوان میوکارد شناخته می شود.
این ضخیم ترین لایه دیواره قلب است. بیرونی ترین لایه اپیکارد است. یک بند نازک قلب را محاصره کرده و به عنوان پریکارد شناخته می شود. این مایعات را به فضای اطراف قلب ترشح می کند که روان کننده آن است. هر لایه ای از قلب می تواند آسیب دیده یا بیمار شود که باعث التهاب آن می شود.
میوکاردیت التهاب عضله قلب (میوکارد) است. میوکاردیت می تواند بر عضله قلب و سیستم الکتریکی قلب شما تأثیر بگذارد توانایی قلب شما در پمپاژ را کاهش داده و باعث ایجاد ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی) شود.
یک عفونت ویروسی معمولاً باعث میوکاردیت می شود اما می تواند ناشی از واکنش به یک دارو باشد یا بخشی از یک بیماری التهابی عمومی تر باشد. علائم و نشانه ها شامل درد قفسه سینه، خستگی، تنگی نفس و ورم مفاصل است.
میوکاردیت شدید قلب شما را ضعیف می کند تا بقیه بدن خون کافی نداشته باشد. لخته ها می توانند در قلب شما شکل بگیرند و منجر به سکته مغزی یا حمله قلبی شود. درمان میوکاردیت بستگی به علت ایجاد کننده دارد.
میوکاردیت چیست؟
میوکاردیت التهاب لایه عضلانی قلب (میوکارد) است. التهاب می تواند بر عملکرد عضلات تأثیر بگذارد به این معنی که قلب ممکن است نتواند خون را به صورت عادی پمپاژ کند. روش های مختلفی وجود دارد که با استفاده از آنها عضله قلب می تواند آسیب دیده و یا ملتهب شود.
در حالی که شایع ترین علت میوکاردیت یک عفونت ویروسی است که اغلب از نظر طبیعی حاد است علل دیگری مانند سموم و واکنش های واسطه ایمنی (حساسیت به دارو، پس از ویروس و خود ایمنی) نیز باید از دلایل احتمالی در نظر گرفته شوند. این بیماری همچنین می تواند توسط مواد قاچاق ایجاد شود زیرا در شرایط قلبی ناشی از کوکائین مشاهده می شود.
اگرچه میوکاردیت یک وضعیت جدی است اما همیشه نیازی به درمان پزشکی ندارد. موارد خفیف ممکن است به خودی خود و بدون هیچگونه درمانی جدا از استراحت شدید در بستر برطرف شود. با این حال، در موارد شدیدتر ممکن است هر دو دارو و حتی اقدامات جراحی لازم باشد. اگر آسیب گسترده ای به عضله قلب وارد شود قلب می تواند شکست بخورد و حتی منجر به مرگ شود. بنابراین مهم است که میوکاردیت توسط پزشک تشخیص داده شود درمان و مدیریت شود.
علل میوکاردیت
عامل ایجاد کننده میوکاردیت باعث آسیب به عضله قلب و در نتیجه التهاب می شود. در مرحله فعال، تورم مرتبط با التهاب باعث می شود عضله قلب بزرگ شود اگرچه قلب خود طبیعی باشد. با پیشرفت بیماری و در شرایط مزمن، ممکن است هیپرتروفی ایجاد شود. در موارد پیشرفته، عضله قلب ممکن است شل شود و در حالی که التهاب برطرف می شود ممکن است اسکار فیبروتیک میوکاردیوم وجود داشته باشد.
عفونت
علل عفونی در میوکاردیت شایع است و عفونت ویروسی میوکارد (میوکاردیت ویروسی) شایع ترین عوامل عفونی است. با این وجود میوکاردیت ممکن است با عفونت های باکتریایی، قارچی، تک یاخته ای و انگلی ایجاد شود. برخی از ویروس های ایجاد کننده درگیر در میوکاردیت عبارتند از:
Coxsackie B
اکوویروس
آنفلوانزا (flu)
آدنوویروس (سرماخوردگی)
سیتومگالوویروس (CMV)
ویروس اپشتین بار (EBV)
سرخچه (measles)
اچ آی وی
سایر عوامل بیماری زا شامل:
باکتریها
- Corynebacterium diphtheriae
- Neisseria meningococcus
- بورلیا (بیماری لایم)
- Chlamydia psittaci
- Rickettsiae typhi (تب حصبه)
قارچ ها مانند کاندیدا.
تک یاخته
- تریپانوزوما کروزی (بیماری چاگاس)
- توکسوپلاسموز
- کرم روده مانند تریشینوز
ایمنی
در این موارد سیستم ایمنی بدن عضله قلب را هدف قرار داده و به علت یک یا چند عامل محرک باعث ایجاد التهاب می شود که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
حساسیت دارویی به پنی سیلین، سولفونامیدها، داروهای ضد فشار خون بالا و ضد صرع.
عفونت بعد از ویروسی یا باکتریایی (تب روماتیسمی).
بیماریهای خود ایمنی مانند SLE (لوپوس اریتماتوز سیستمیک).
پیوند
سمی
مواد شیمیایی ممکن است برای عضله قلب سمی باشند و بنابراین باعث التهاب می شوند. این ممکن است شامل برخی داروها باشد و سمیت از این نظر نباید با حساسیت به مواد دارویی اشتباه گرفته شود. در دلایل سمی میوکاردیت، این دارو ممکن است باعث آسیب مستقیم عضله قلب شود در حالی که در حساسیت به حساس بودن، این دارو سیستم ایمنی بدن را به حمله به عضله قلب سوق می دهد. برخی از مواد و داروهایی که ممکن است باعث ایجاد این نوع میوکاردیت شوند عبارتند از:
عوامل شیمی درمانی
لیتیوم
مواد مخدر مانند کوکائین
الکل
انواع خاصی از سموم
سایر علل
میوکاردیت سلول غول پیکر
سارکوئیدوز
تشعشع
ایدیوپاتیک (علل ناشناخته)
گرانولوماتوز وگنر
فیبروز اندومیوکارد
آندومیوکاردیت لوفلر
فیبرولاستوز غدد درون ریز
علائم و نشانه های میوکاردیت
تظاهرات بالینی بستگی به عامل ایجاد کننده و هرگونه عارضه میوکاردیت دارد که ممکن است بوجود آمده باشد. بسیاری از بیماران مبتلا به عفونتهای حاد ویروسی ممکن است نشانه هایی را تجربه نکنند (بدون علامت) اما ECG غیر نرمال و تاکی کاردی (ضربان سریع قلب) ممکن است با معاینه بالینی تشخیص داده شوند.
درد قفسه سینه، به طور معمول در پشت جناق (درد استخوان سینه)
تپش قلب
ضربان قلب سریع و یا نامنظم
تب (دلایل عفونی و گاهی اوقات ناشی از سیستم ایمنی)
تنگی نفس
خستگی
تورم پاها
علائم اضافی ممکن است مربوط به علت اصلی باشد به خصوص شرایط عفونی، مانند اسهال (گاستروانتریت ویروسی)، گلودرد (گلودرد استرپ)، سردرد، درد عضلانی، درد مفاصل، آبریزش بینی و عطسه (رینیت)، سرفه و گره های لنفاوی متورم.
میوکاردیت در کودکان
هنگامی که کودکان به میوکاردیت مبتلا می شوند ممکن است نشانه و علائمی داشته باشند از جمله:
تب
غش
مشکلات تنفسی
تنفس سریع و پی در پی
ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی)
تشخیص میوکاردیت
تشخیص زودهنگام برای جلوگیری از صدمات طولانی مدت قلب مهم است. بعد از معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است یک یا چند آزمایش را برای تأیید وجود میوکاردیت و تعیین شدت آن سفارش دهد. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
الکتروکاردیوگرام (ECG). این آزمایش غیر تهاجمی الگوهای الکتریکی قلب شما را نشان می دهد و می تواند ریتم های غیر طبیعی را تشخیص دهد.
اشعه ایکس قفسه سینه. یک تصویر با اشعه ایکس اندازه و شکل قلب شما را نشان می دهد همچنین مایعات درون قلب یا اطراف قلب شما وجود دارد که ممکن است نشان دهنده نارسایی قلبی باشد.
MRI .MRI قلب اندازه، شکل و ساختار قلب شما را نشان می دهد. این آزمایش می تواند علائم التهاب عضله قلب را نشان دهد.
اکوکاردیوگرام. امواج صوتی تصاویر متحرک ضربان قلب را ایجاد می کنند. اکوکاردیوگرام ممکن است بزرگ شدن قلب شما، عملکرد پمپاژ ضعیف، مشکلات دریچه، لخته ای در قلب یا مایعات اطراف قلب شما را تشخیص دهد.
آزمایش خون. اینها شمارش گلبولهای سفید و قرمز و همچنین میزان آنزیمهای خاصی را نشان می دهد که نشان دهنده آسیب به عضله قلب شما است. آزمایش خون همچنین می تواند آنتی بادی ها را علیه ویروس ها و ارگانیسم های دیگر تشخیص دهد که ممکن است نشان دهنده عفونت مرتبط با میوکاردیت باشد.
کاتتریزاسیون قلبی و بیوپسی اندومیوکارد. یک لوله کوچک (کاتتر) به داخل رگ در پا یا گردن شما وارد شده و به قلب شما وارد می شود. در بعضی موارد، پزشکان از ابزار ویژه ای برای حذف نمونه کوچکی از بافت عضله قلب (بیوپسی) برای آزمایش در آزمایشگاه استفاده می کنند تا التهاب یا عفونت را بررسی کنند.
درمان میوکاردیت
ابتدا میوکاردیت باید تشخیص داده شود. چندین بیماری قلبی وجود دارد که می توانند با علائم مشابه بروز کنند. حتی بیماریهای عفونی مختلف می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند اگرچه ممکن است قلب به طور مستقیم تحت تأثیر قرار نگیرد. طیف وسیعی از تحقیقات تشخیصی از الکتروکاردیوگرام (ECG)، اشعه ایکس قفسه سینه و MRI گرفته تا آزمایش خون و حتی در صورت لزوم بیوپسی بافت قلب ممکن است انجام شود.
درمان به علت اصلی میوکاردیت بستگی دارد. میوکاردیت به خودی خود با کمی و بدون درمان برطرف نمی شود. استراحت در رختخواب لازم است تا قلب در هنگام بهبودی دچار کشش نشود. با این حال، در موارد دیگر ممکن است نیاز به درمان پزشکی و حتی گاهی جراحی برای میوکاردیت باشد. انتخاب روش درمانی به علت بستگی دارد و مهم است که برای درمان و مدیریت با یک متخصص مانند متخصص قلب و عروق مشورت کنید.
از آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد ویروسی ممکن است برای درمان میوکاردیت عفونی استفاده شود در حالی که سرکوب کننده های سیستم ایمنی مانند کورتیکواستروئیدها ممکن است برای میوکاردیت خود ایمنی تجویز شوند. بسته به علت ممکن است داروهای دیگری نیز تجویز شوند. علاوه بر این، داروها نیز ممکن است برای کاهش کشش بر روی قلب مورد نیاز باشند. این احتمال بیشتر برای قلب ضعیف شده است خواه از بیماری میوکاردیت یا برخی دیگر از بیماریهای اساسی قلبی باشد که می تواند باعث تشدید درمان میوکاردیت شود.
داروهایی مانند مهارکننده های ACE، که معمولاً برای فشار خون بالا مورد استفاده قرار می گیرند ممکن است برای میوکاردیت نیز تجویز شوند. این داروها رگهای خونی را گسترش می دهند که باعث می شود خون با مقاومت کمتری جریان یابد. این باعث می شود فشار خون روی قلب برای پمپاژ خون کاهش یابد. داروهایی مانند مدرها به کاهش حجم مایعات در بدن کمک می کنند. مایعات کمتر به این معنی است که قلب مجبور به پمپاژ با نیروی کمتری است. بسته به نوع میوکاردیت، ممکن است پس از برطرف شدن التهاب قلب، این داروها قطع شوند.
داروهایی برای کمک به قلب شما
اگر میوکاردیت باعث نارسایی قلبی یا آریتمی شود پزشک ممکن است شما را در بیمارستان بستری کند و دارو یا سایر روش های درمانی را تجویز کند. برای برخی از ضربان قلب های غیر طبیعی یا نارسایی شدید قلبی، ممکن است داروهایی به شما داده شود تا خطر لخته شدن خون در قلب شما کاهش یابد.
اگر قلب شما ضعیف است پزشک ممکن است داروهایی برای کاهش حجم کار قلب شما تجویز کند یا به شما در از بین بردن مایعات اضافی کمک کند از جمله:
مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE). این داروها مانند آنالاپریل (وازوتک)، کاپتوپریل (کاپوتن)، لیسینوپریل (Zestril ،(Prinivil و رامیپریل (Altace)، رگهای خونی را در قلب شما شل می کنند و به جریان خون راحت تر کمک می کنند.
مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین 2 (ARBs). این داروها مانند لوزارتان (Cozaar) و والرسارتان (دیووان) رگ های خونی را در قلب شما شل می کنند و به جریان خون راحت تر کمک می کنند.
مسدود کننده های بتا. مسدود کننده های بتا، مانند متوپرولول (لوپرسور ، توپرول-XL)، بیسوپرولول و کارودیلول (Coreg)، به روش های مختلفی برای درمان نارسایی قلبی کار می کنند و به کنترل آریتمی کمک می کنند.
داروهای مدر. این داروها مانند furosemide) Lasix) باعث کاهش سدیم و احتباس مایعات می شوند.
درمان موارد شدید
در برخی موارد شدید میوکاردیت، درمان تهاجمی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
داروهای داخل وریدی (IV). اینها ممکن است عملکرد پمپاژ قلب را با سرعت بیشتری بهبود ببخشند.
دستگاههای کمکی بطنی. وسایل کمکی بطنی (VADs) پمپ های مکانیکی هستند که به پمپ کردن خون از اتاق های تحتانی قلب شما (بطن ها) تا بقیه بدن کمک می کنند. VAD در افرادی که ضعف قلب یا نارسایی قلبی دارند استفاده می شود. این روش درمانی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد تا قلب بهبود یابد یا در حالی که منتظر معالجه دیگر مانند پیوند قلب هستید.
پمپ بادکنک داخل آئورت. پزشکان یک لوله نازک (کاتتر) را در رگ خونی در پای شما قرار داده و با استفاده از تصویربرداری با اشعه ایکس، آن را به قلب شما هدایت می کنند. پزشکان بالون متصل به انتهای کاتتر را در شریان اصلی منتهی به بدن از قلب (آئورت) قرار می دهند. هرچه بالون باد می کند به افزایش جریان خون و کاهش بار کار قلب کمک می کند.
اکسیژن غشاء خارج از بدن (ECMO). با نارسایی شدید قلبی، این دستگاه می تواند اکسیژن را به بدن منتقل کند. هنگامی که خون از بدن دور می شود در دستگاه ECMO از غشای خاصی عبور می کند که دی اکسید کربن را از بین می برد و اکسیژن را به خون اضافه می کند. خون تازه اکسیژن یافته شده به بدن بازگردانده می شود.
دستگاه ECMO کار قلب را به عهده می گیرد. این روش درمانی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد تا قلب بهبود یابد یا در حالی که منتظر معالجه دیگر مانند پیوند قلب هستید.
در شدیدترین موارد پزشکان ممکن است پیوند فوری قلب را در نظر بگیرند.
ممکن است برخی از افراد به آسیب های مزمن و برگشت ناپذیری گرفتار شوند و عضله قلب به داروهای مادام العمر نیاز دارند در حالی که سایر افراد فقط به مدت چند ماه به داروها احتیاج دارند و سپس کاملاً بهبود می یابند. در هر صورت، پزشک به احتمال زیاد قرارهای منظم پیگیری، از جمله آزمایش برای ارزیابی وضعیت شما را توصیه می کند.
رویه ها
ممکن است چندین عمل جراحی معمولاً هنگام نارسایی قلبی یا قریب الوقوع برای میوکاردیت شدید لازم باشد. این امر ممکن است از دستگاههایی برای اکسیژن رسانی به خون، پمپ کردن خون برای قلب و همچنین گسترده تر شدن رگ های خونی بزرگ مانند آئورت برای کاهش بار کار قلب استفاده کند. اگرچه نادر است پیوند قلب ممکن است در موارد شدید میوکاردیت در جایی که آسیب دائمی عضله قلب وجود دارد در نظر گرفته شود.
عوارض میوکاردیت
میوکاردیت شدید می تواند به طور دائم به عضله قلب شما آسیب برساند احتمالاً باعث:
نارسایی قلبی. میوکاردیت بدون درمان می تواند به عضله قلب شما آسیب برساند به طوری که نمی تواند خون را به طور مؤثر پمپاژ کند. در موارد شدید، نارسایی قلبی مرتبط با میوکاردیت ممکن است به یک دستگاه کمک بطنی یا پیوند قلب نیاز داشته باشد.
حمله قلبی یا سکته مغزی. اگر عضله قلب شما آسیب دیده باشد و قادر به پمپ کردن خون نباشد خون موجود در قلب شما می تواند لخته شود. اگر لخته یکی از شریان های قلب شما را مسدود کند می توانید حمله قلبی داشته باشید. اگر یک لخته خون در قلب شما به شریانی منتهی به مغز شما مسافرت کند می توانید سکته مغزی کنید.
ضربان قلب سریع یا غیر طبیعی (آریتمی). آسیب به عضله قلب شما می تواند باعث آریتمی شود.
مرگ ناگهانی قلب. برخی از آریتمی های جدی می تواند باعث شود قلب شما از ضربان متوقف شود (ایست قلبی ناگهانی). اگر بلافاصله درمان نشود کشنده است.
پیشگیری
هیچ پیشگیری خاصی برای میوکاردیت وجود ندارد. با این حال، انجام این اقدامات برای جلوگیری از عفونت ممکن است کمک کند:
از افرادی که به بیماری ویروسی یا بیماری آنفلوانزا مبتلا هستند تا زمانی که بهبود نیافته خودداری کنید. اگر به علائم ویروسی مبتلا هستید سعی کنید از قرار گرفتن در معرض دیگران خودداری کنید.
بهداشت خوب را دنبال کنید. شستن منظم با دست می تواند به جلوگیری از شیوع بیماری کمک کند.
از رفتارهای پرخطر خودداری کنید. برای کاهش احتمال ابتلا به عفونت میوکارد وابسته به HIV، رابطه جنسی ایمن داشته باشید و از داروهای غیرمجاز استفاده نکنید.
قرار گرفتن در معرض کنه را به حداقل برسانید. اگر وقت خود را در مناطق آلوده به کنه گذرانده اید پیراهن های آستین بلند و شلوار بلند بپوشید تا حد ممکن پوست شما را بپوشاند. مواد دافع حشرات که حاوی DEET است را اعمال کنید.
واکسن های خود را دریافت کنید. در مورد واکسن های توصیه شده، از جمله مواردی که در برابر سرخچه و آنفولانزا محافظت می کنند به روز باشید.
سبک زندگی و داروهای خانگی
استراحت و کاهش بار کار قلب شما بخش مهمی از بهبود است. پزشک به احتمال زیاد به شما می گوید چه نوع فعالیت بدنی را می توانید طی ماه هایی که قلب شما بهبود می یابد انجام دهید و چه زمانی می توانید فعالیت های عادی خود را از سر بگیرید.
اگر آسیب قلبی طولانی دارید مهم است که نمک را به حداقل برسانید مقدار مایعاتی که می نوشید را محدود کنید از مصرف سیگار خودداری کنید. پزشک میزان مصرف مایعات شما و همچنین مقدار نمکی که در رژیم غذایی برای شما مناسب باشد را به شما اطلاع می دهد.
نظرات (0)