هیچ گزینه ای وجود ندارد که برای هر فرد مبتلا به سرطان پروستات مناسب باشد. بعضی از تومورها به آرامی رشد می کنند نه در همه. بنابراین ممکن است هرگز نیازی به درمان نداشته باشید. دیگران سریعتر رشد می کنند و در مکان های مختلف بدن شما پخش می شوند.
در هر صورت، شما و دکتر خود با یکدیگر کار خواهید کرد تا تصمیم بگیرید که چه چیزی برای شما مناسب است.
درمان شما نیاز به چند مورد بستگی دارد:
سن، سلامت و شیوه زندگی شما
سرطان پروستات بسیار جدی است (تومور چقدر بزرگ است و ایا در بدن شما پخش شود)
افکار شما (و نظر پزشک شما) در مورد اینکه آیا شما مجبور هستید که سرطان را درمان کنید.
عوارض جانبی احتمالی
این احتمال وجود دارد که یک درمان سرطان شما را کمک کند یا درمان کند.
بیماران مبتلا به سرطان پروستات با بیماری مشخص شده به گروه های کم خطر، خطر متوسط و خطر بالا برای بیماری متاستاتیک بر اساس مرحله بالینی، نمره Gleason و مقادیر PSA گروه بندی می شوند. طرح درمان مشخص بیماری بر اساس میزان خطر است.
گروه کم خطر شامل مرحله T1 یا T2، نمره Gleason کمتر از 7 و مقادیر PSA کمتر از 10 نانوگرم در میلی لیتر است.
گروه خطر متوسط در مرحله T2، نمره Gleason 7 و ارزش PSA بین 10 تا 20 نانوگرم در میلی لیتر است.
گروه خطر بالا شامل مرحله T3، نمره Gleason بیشتر از 7 و PSA بیش از 20 نانوگرم در میلی لیتر است.
گزینه های درمانی موجود برای مردان مبتلا به سرطان مشخص پروستات عبارتند از:
منتظر و مراقب (منتظر و تماشا)
درمان محرومیت آندروژن
پروستاتکتومی رادیکال با یا بدون رادیوتراپی کمکی لگن
پرتودرمانی (پرتودرمانی پرتوهای خارجی یا براکی تراپی)
سرطان پروستات در مرحله اولیه
خطر پایین در سرطان پروستات با خطر متوسط
انتظارات مداوم (منتظر و تماشا / WAW )
تأخیر در درمان قطعی ممکن است با سرطان موضعی پروستات اتخاذ شود. مداخله فعال زمانی آغاز می شود که وضعیت بیماری نامطلوب یا پیشرفت در برداشت بیوپسی پروستات با نظارت سالانه نشان داده شود.
پروستاتکتومی رادیکال برای سرطان پروستات
پروستاتکتومی رادیکال یک عمل جراحی بزرگ است و تنها در بیماران با امید به زندگی 10 سال یا بیشتر توصیه می شود. این معمولاً در مردان مبتلا به سرطان پروستات T1 یا T2 انجام می شود که از نظر بالینی موضعی و بدون هماهنگی جدی است. هدف جراحی حذف کامل بافت سرطانی با برش حاشیه های منفی و حداقل کاهش خون و سایر عوارض مرتبط با جراحی است.
جراحی باز شامل یک برش سوپورابیک است در حالی که یک روش لاپاراسکوپی گزینه جایگزین حداقل تهاجمی است. این روش همچنین شامل حذف بافت همبند اطراف و گره های لنفاوی لگن از هر دو طرف است.
پروستاتکتومی رادیکال همچنین می تواند نتایج خوبی در زمان انجام لاپاروسکوپی توسط جراحان باتجربه ایجاد کند. گاهی اوقات ممکن است با کمک رباتیک انجام شود. متوسط پروستاتکتومی رادیکال در بیمارستان بستری کمتر از 3 روز برای پروستاتکتومی رادیکال باز و 1 یا 2 روز برای پروستاتکتومی رادیکال لاپاروسکوپی است.
رادیوتراپی برای سرطان پروستات
پرتودرمانی در سرطان پروستات به صورت پرتودرمانی پرتو بیرونی (EBRT) یا براکیوتراپی تجویز می شود. EBRT و براکیوتراپی می تواند نتایج قابل مقایسه با پروستاتکتومی رادیکال برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات محدود بالینی فراهم کند.
استفاده از رادیوتراپی تطبیقی سه بعدی (D3-CRT) که در حال حاضر برای پرتودرمانی استفاده می شود حجم بافت طبیعی را تابش می کند و به راحتی با دوز نازال به پروستات می رسد. تشعشع به گره های لنفاوی لگنی در بیماران با ریسک بالا انتخاب شده است که نتایج را بهبود می بخشد. نتایج بلند مدت با استفاده از دوزهای بالاتر از رژیم های هیپوفیزیک شده به ویژه در بیماران با ریسک بالا بهبود می یابد.
براکیوتراپی
براکیوتراپی شامل قرار دادن سوزن های رادیواکتیو موقت یا دائمی به طور مستقیم به بافت پروستات است. ایزوتوپهای ید 125 و پالادیوم 103 معمولاً برای براکیوتراپی دائمی استفاده می شوند. سوزن براکیوتراپی ممکن است تحت راهنمایی TRUS یا هدایت سونوگرافی transperineal قرار گیرد. براکیوتراپی به تنهایی پرتوهای کافی را برای درمان تومورهای کم خطر که توسط کپسول پروستات محدود شده اند فراهم می کند.
در میان و برخی از سرطان های با سرطان پروستات با شدت بالا، براکیوتراپی گاهی با EBRT همراه است. براکیوتراپی برای غدد پروستات بزرگتر از 60 سانتی متر مناسب نیست. این بیماران ممکن است درمان محرومیت اندروژن را تجویز کنند تا اندازه ی تومور را تا اندازه ای کاهش دهند که امکان استفاده از براکیوتراپی را فراهم می کند. براکیوتراپی معمولاً در بیمارانی که علائم انسدادی ادرار را تجربه می کنند معمولاً اجتناب می شود زیرا خطر بروز مسمومیت طولانی مدت پس از براکیوتراپی وجود دارد. بیماران با کنتراندیکاسیون برای (EBRT) مانند بیماران که روده کوچک منتهی به پروستات دارند یا افرادی که مبتلا به بیماری التهابی روده هستند) نامزدهای ایده آل برای براکیوتراپی هستند.
درمان محرومیت آندروژن (ADT)
درمان محرومیت آندروژن در بیماران ریسک متوسطه در مقایسه با EDRT ارزش دارد. بهبودی در کنترل موضعی و طولانی شدن بقا بدون پیشرفت می تواند با 4 ماه ADT پس از EDRT به دست آید. ADT به تنهایی برای بیمارانی که مایل به درمان هستند بیشتر استفاده می شود اما برای پروستاتکتومی رادیکال یا پرتودرمانی مناسب نیستند.
سرطان پروستات خطر بالا
EBRT ترکیبی با براکیوتراپی
ترکیبی از اشعه ماوراء بنفش پرتو درمانی (EBRT) و براکیوتراپی به عنوان گزینه مناسب درمان برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات با خطر بالا شناخته می شود. براکیوتراپی به طور موقت با دوز بالا، گاهی اوقات در درمان ترکیبی ترجیح داده می شود.
درمان محرومیت آندروژن (ADT) و پرتودرمانی
پرتودرمانی با لیزر می تواند به راحتی با داروهای Neoadjuvant و همزمان با نتایج بهتر همراه باشد و برای بیماران مبتلا به سرطان پروستات محلی پیشرفته، توصیه می شود.
Neoadjuvant ADT برای 3 تا 4 ماه قبل از پرتودرمانی، اندازه پروستات را کاهش می دهد و همچنین مانند حساسیت رادیویی عمل می کند بنابراین اثر EBRT را بهبود می بخشد. ADT همچنین می تواند به عنوان یک درمان طولانی مدت برای بهبود بقای کلی ادامه یابد.
پروستاتکتومی رادیکال با رادیوتراپی adjuvant
بیماران پر خطر که تحت پروستاتکتومی رادیکال قرار گرفتند اما حاوی حاشیه های مثبت، درگیری سمینال وزیکول و یا PSA قابل تشخیص دارند روش پرتودرمانی adjuvant کمک می کنند. این رویکرد نشان داده است که بقای PSA بدون پیشرفت را بهبود می بخشد و خطر عود مجدد آن را کاهش می دهد.
ADH Neoadjuvant با پروستاتکتومی رادیکال
ADT Neoadjuvant به طور قابل توجهی باعث کاهش میزان حاشیه مثبت و تهاجم گره های لنفاوی می شود. نتیجه روش ترکیب به طور قابل توجهی، بهتر از عمل جراحی به تنهایی است.
عود سرطان
تقریباً نیمی از مردان به صورت جراحی یا با پرتودرمانی نشانه ای از عود و علائم مهم افزایش سطح PSA را نشان می دهند. اگر PSA بعد از درمان اولیه قابل تشخیص باشد یا وجود سلول های سرطانی را به صورت محلی یا در محل متاستاز نشان دهد. بیماران با افزایش سطح PSA ظرف 5 سال پس از درمان اولیه احتمال بیشتری دارند که عود سرطان را تجربه کنند. شانس عود نیز به مرحله بالینی، نمره Gleason و سطح PSA سرم قبل از عمل بستگی دارد.
بیماران مبتلا به عود مجدد پس از پروستاتکتومی رادیکال ممکن است با پرتودرمانی درمان شوند بیمارانی که قادر به پاسخ دادن به پرتودرمانی نیستند ممکن است با پروستاتکتومی رادیکال نجات پیدا کنند. گزینه های دیگر برای بیماران عبارتند از: کریوتراپی نجات یا براکی تراپی. این می تواند در کنترل محلی بیماری و بهبود بقای بدون پیشرفت PSA کمک کند. بیماران که نمی توانند برای درمان قطعی نجات در نظر گرفته شوند می توانند برای ADT یا نظارت (روش انتظار و تماشا) مورد توجه قرار گیرند. درمان با ADT زمان طولانی برای پیشرفت در بیماران مبتلا به عود مجدد PSA را افزایش می دهد. زمان متوسط برای توسعه متاستاز حدود 12 سال پس از شروع ADT است.
سرطان پروستات پیشرفته یا متاستاتیک
ADT درمان اصلی در بیماران مبتلا به سرطان پروستات متاستاز تازه تشخیص داده شده است. این می تواند در بهبود علائم و رگرسیون بیماری در اکثر بیماران منجر شود. روش اتخاذ شده برای تولید محرک اندروژن می تواند بین مراکز مختلف متفاوت باشد. این می تواند توسط عمل جراحی برای برداشتن بیضه (ارکیکتومی)، دارویی با هورمون جسم زرد آزاد آگونیست LHRH و یا استفاده از ضد آندروژن به دست آید.
آگونیست های LHRH می توانند به طور موقت سطح تستوسترون را در روزهای اولیه درمان افزایش دهند و باعث بدتر شدن نشانه ها و علائم شوند. معمولاً در طول چند روز اول درمان LHRH یک ضد آندروژن برای جلوگیری از تشدید تومور نیز وجود دارد. درمان LHRH می تواند ظرف 4 هفته سبب اختگی پزشکی شود. اکثر بیماران روش LHRH را بر روش جراحی ترجیح می دهند. سرطان های پروستات عود کننده یا غدد لنفاوی مثبت با محلی با خطر بالا، در مدت 5 تا 10 سال به هورمون حساس هستند. مدت زمانی که سرطان های متاستاتیک به هورمون حساس باقی می ماند معمولاً کوتاه است و حدود 2 سال طول می کشد.
در برخی از بیماران، ضد آندروژن ها مانند فلوتامید، به تنهایی یا در ترکیب با یک مهار کننده 5-آلفا ردوکتاز مانند فیناستراید استفاده می شود. نظارت نزدیک بر سطح PSA پس از شروع هورمون درمانی، بیماران در معرض خطر بالای سرطان پروستات مقاوم به هورمون مشخص می کند.
سرطان پروستات مقاوم در برابر هورمون
سرطان پروستات مقاوم به هورمون (HRPC) نیز سرطان پروستات مقاوم به اختگی (CRPC) یا سرطان پروستات مستقل از آندروژن (AIPC) نامیده می شود. اکثر بیماران مبتلا به HRPC متاستازهای استخوانی را ایجاد می کنند که در اسکن تشخیص داده می شوند. ضایعات استخوانی اغلب ضایعات استئوبلاستی (استخوان سازی) به جای ضایعات استئولیتیک است. ضایعات استخوانی در بیش از 80٪ از بیماران HRPC یافت می شود و گسترش گره لنفاوی در 20 تا 40٪ بیماران HRPC یافت می شود.
اولین نشانگر مقاومت در برابر ADT افزایش سطح PSA است با وجود اینکه تستوسترون در محدوده سطوح اختگی (50 نانوگرم در دسی لیتر یا کمتر) قرار دارد. بیماران با سطوح PSA سریال پیگیری می شوند. کاهش میزان PSA و سطح قلیایی فسفاتاز معمولاً برای ارزیابی پاسخ به درمان استفاده می شود.
بیماران مبتلا به پیشرفت بیماری با وجود آگونیست های LHRH و سطح اختگی تستوسترون باید به درمان با آگونیست LHRH همچنان ادامه یابند و باید دستکاری هورمونی ثانویه یا شیمی درمانی در نظر گرفته شود. دستکاری هورمونی ثانویه شامل قطع داروهای ضد آندروژن (در صورت وجود)، سرکوب ترشحات آدرنوکورتیکال، گلوکوکورتیکوئید ها یا استروژن ها است. در بیماران مبتلا به متاستاز استخوان، بیسفسفوناتها یا ایزوتوپهای رادیو ایزوتوپ که در ضایعات استخوانی متمرکز می شوند ممکن است در کاهش میزان حوادث مرتبط با استخوان مفید باشد.
بیماران روی درمان با آنتی آندروژن هایی که HRPC را تولید می کنند باید برای پاسخ ترک آنتی آندروژن ارزیابی شوند. پاسخ های ترک برای داروهایی مانند دی اتیلستیل بسترول، استروماستین، megesterol و غیره را علاوه بر بلوک کننده های گیرنده آندروژنی نیز ارزیابی کرد. اگر واکنش های محرومیت توسعه یابد معمولاً 3-4 هفته (6 تا 8 هفته برای bicalutamide) بعد از قطع دارو خورده می شود. در صورت پاسخ رضایت بخش، اقدامات درمان اضافی می تواند انجام شود.
نشان داده شده که گلوكوكورتیكوئیدها بهبود علائم پاسخ های PSA را در بیماران HRPC تولید می كنند. پردنیزون یا دگزامتازون معمولاً برای این استفاده می شود.
استروژن ها در بیماران HRPC اثرات تسکین دهنده ای دارند اما استفاده گسترده از آن در معرض خطر بالای ترومبوآمبولیکی است. دی اتیل استیل بسترول یا پریمارین در حال حاضر فقط برای اهداف تسکین دهنده استفاده می شود. استروموستین که فعالیتهای استروژنی دارد نیز به همین دلایل در HRPC مفید است.
داروهایی سرکوب کننده سنتز استروئید آدرنال مانند کتوکونازول را می توان در بیماران HRPC نیز استفاده کرد. کتوکونازول اغلب با دوزهای کم گلوکوکورتیکوئید ترکیب می شود زیرا این دارو همچنین سطح گلوکوکورتیکوئید را کاهش می دهد. کتوکونازول شناخته شده است که باعث ایجاد چندین درگیری با داروها می شود و از این رو این دارو با احتیاط با داروهای دیگر که در تعاملات دارو دخیل هستند مورد استفاده قرار می گیرد.
Zoledronate تنها بیسفسفونات است که توسط FDA برای HRPC با متاستاز استخوان تأیید شده است. این دارو به طور موثر شکستگی های مربوط به متاستاز استخوان را کاهش می دهد.
شیمی درمانی برای HRPC غیر متاستاز بحث برانگیز است. رژیمهای شیمی درمانی در متاستاز HRPC عبارتند از استروماستین- داکتاکسل، دکتاکسل - پردنیزون یا میتوگسانترون - پردنیزون. درمان مبتنی بر Docetaxel تنها درمانی است که نشان دهنده بهبود در بقا کلی است. Docetaxel -پردنیزون در حال حاضر استاندارد مراقبت از HRPC. Mitoxantrone در نظر گرفته شده است و تاثیر قابل توجهی را به عنوان یک عامل واحد یا در ترکیب ایجاد می کند.
عوارض درمان
مهم است توجه داشته باشید که عوارض زیر در هر مورد بوجود نخواهد آمد. درمان با یک متخصص سرطان (انکولوژیست) همراه با سایر پزشکان متخصص و دکتر خانوادگی بیمار باید انجام شود. عوارض احتمالی و سایر عوارض جانبی نباید از نیاز به درمان کاسته شود. در موارد پیشرفته، روش های مختلف درمان ممکن است برای مراقبت تسکین دهنده برای بهبود کیفیت زندگی، اما نه برای "درمان" سرطان استفاده شود. درمان غیرقانونی توصیه شده توسط انکولوژی به علت عوارض بالقوه می تواند در نهایت درمان مناسب را تسکین دهد و شانس درمان در کل را کاهش دهد.
پروستاتکتومی رادیکال
از دست دادن خون
آسیب به ساختارهای اطراف مانند رکتوم
ترومبوز ورید عمقی (DVT)
آمبولی ریه
تنگی گردن مثانه
بی اختیاری ادرار پس از عمل
اختلال نعوظ (ED)
پرتو درمانی
عوارض مرتبط با تابش بستگی به دوز تابش، میزان طبیعی بافت در معرض تابش و میدان تابش دارد. عوارض حاد رادیوتراپی خارجی معمولاً در هفته سوم یا چهارم درمان شروع می شود و اغلب در چند روز پس از اتمام پرتودرمانی حل می شود.
پروکتیت رادیواکتیو (رکتوم ملتهب) - تخلیه موکوس، خونریزی رکتال
بی اختیاری مدفوع (خفیف)
اورتریت مزمن
تنگی مجاری ادرار
بی اختیاری ادرار
احتباس حاد ادرار
هموراژیک / سیستیت پرتودرمانی
اختلال نعوظ و سایر اختلالات عملکرد جنسی مانند کاهش میل جنسی، انزال غلیظ و کاهش شدت ارگاسم
کریوتراپی
اثرات نامطلوب درازمدت با تکنیک های جاری کریوتراپی مورد استفاده برای درمان ناباروری پروستات عبارتند از:
اختلال نعوظ
درد در رکتوم
بی اختیاری ادرار
احتباس ادرار
اورتریت
درمان محرومیت آندروژن
گرگرفتگی
کاهش میل جنسی
کاهش طول آلت تناسلی و / یا اندازه بیضه
اختلال نعوظ
از دست دادن موی صورت و بدن
ژنیکوماستی
تندرنس پستان
افزایش وزن
ضعف عضلانی
کم خونی
پوکی استخوان
هیپرلیپیدمی
هیپرگلیسمی
خستگی
افسردگی
خطر بیماری قلبی عروقی و وقایع قلبی ناگهانی با ADT
برای کاهش اثرات نامطلوب ADT، اقدامات پیشگیرانه مختلف یا مداخلات درمانی انجام می شود. گرگرفتگی با استروژن کنترل می شوند. پرتودرمانی ممکن است برای پیشگیری از تندرنس پستان یا ژنیکوماستی انجام شود. پوکی استخوان می تواند با بیسفسفونات ها پیشگیری یا درمان شود. عوامل خطر قلبی با توجه به مشکلاتی که در هر فرد مشاهده می شود بررسی و درمان می شوند.
شیمی درمانی
حالت تهوع
استفراغ
احساسات طعم غیرطبیعی
خستگی
ریزش مو
از دست دادن اشتها
نوروپاتی
نوتروپنی
مطالب مرتبط
1. بزرگ شدن غده پروستات: درمان
2. بزرگی پروستات: درمان بزرگی پروستات
3. درمان پروستات - درمان خانگی پروستات
4. آنچه شما می خواهید درباره پروستات (BPH) بدانید
5. TURP و سایر جراحی ها برای بزرگی پروستات یا BPH
نظرات (0)